Bölüm-2

Tek göz hücrede tek başına oturan Gabriel iki eliyle boynundaki haçı sıkı sıkı kavramış. Göz kapaklarını hiç açmak istemiyormuşcasına yummuş, dua ediyordu. Kapının açılış sesiyle gözlerini açtı. İçeri girenlerin subaşıyla kadı olduğunu görünce yere diz çöktü:

-“Ben yapmadım. Tanrı şahidimdir ben yapmadım. Ama gördüm. Kim olduğunu biliyorum.”

-“Biliyorum evladım senin yapmadığını biliyorum.” Molla İbrahim Gabriel’in başını sıvazlıyor sakinleştirmeye çalışıyordu.

-“Kimi gördün? Kim kaçırdı çocukları? Söyle!” Suçluyu olmasa da en azından bir şahit bulmanın heyecanıyla atıldı Mansur Bey.

-“Nicholas!” Bu ismi söylerken gözlerini açmıştı Gabriel. Uzaklardaki bir boşluğa bakarken gözlerinde dehşet vardı.

-“Kimdir bu Nicholas? Nereye götürür? Ne yapar bu çocukları?”

-“Bilmiyorum kayalarda kaybettim izlerini. Sanırım Kudüs’e götürüyor onları.”

-“Ne Kudüs’ü? Kudüs de nerden çıktı?”

-“Efendim izin verin en başından anlatayım. Ben Frankfurt’lu bir ailenin 4 çocuğundan biri olarak geldim dünyaya. Babam tüccardı, evin en küçüğü bendim. İki ablam....”

-“Herif hakikaten en başından başladı. Oğlum senin hayat hikayeni dinleyecek vaktimiz yok!”

-“Tamam kızmayın. Bundan yaklaşık 18 sene evvelinde benim topraklarımda insanlar müslümanlara karşı müthiş bir öfkeyle doluydu. Bütün kiliseler kutsal toprakları dinsizlerden, şey yani, müslümanlardan kurtarmak gerekliliğine dair vaazlar veriyordu. Bütün halk artık kutsal topraklara gidip Kudüsü geri almaktan bahsediyordu. Sonra günlerden bir gün bir olay oldu. Benim yaşlarımda bir oğlan çocuğu bütün çocukları etrafına topladı, ve konuşmaya başladı. Adının Nicholas olduğunu söyledi. Çocuk büyüklerin yapamadığı şeyi bizim başarabileceğimizi ve kutsal topraklara gidebileceğimizi söylüyordu. Hepimiz coşkuyla kabul ettik. O kadar etkilenmiştik ki...”

-“Eee?!” Bu hikaye subaşının iyice canını sıkmaya başlamıştı.

-“Bir ay içerisinde yola çıktık. Yaklaşık 7000 kişi olduğumuz söyleniyordu. O zamanki Papa III. Innocentius bizim bu hareketimizi Haçlı seferine katılmayan daha yaşlıların değersizliğini tanrının kınamasının bir nişanesi olarak yorumlamıştı.”

-“7000 kişi? Vay anasına! Hepsi çocuk değil heralde?”

-“Hepsi çocuk. Kutsal Roma İmparatorluğundan bu kadar az kişi toplandığımıza biraz buruktu aslında içimiz. Fransa’dan yola çıkan 30000 çocuğu duyunca hele...”

-“30000 kişi de Fransa’dan. Onlar da çocuk. Bunlar sokaktan mı topluyor çocuklarını nedir?”

-“Yolculuk başladığında herşey güzeldi. Nicholas’la da çok iyi arkadaş olmuştuk. Boynumdaki bu haç bana onun hediyesidir. Sonra yollarımız ayrıldı onunla. Farklı gemilerde seyahate devam ettik. O zamana kadar da bir çok çocuk ayrılıp evlerine geri döndü. Bizler dayandık fakat gün geçtikçe sayımız daha da azalıyordu. Ben de buraya kadar dayanabildim. Tanrı Hristo’yu kollasın. Bana evini açmasa kim bilir nerelerde olurdum.”

-“Bu çocukları daha evvel duymuştum. 15 sene evvel davasında adamın biri hizmetkarının altınlarını çaldığından şikayet ediyordu. Küçük yaşta bir frenk çocuğuydu. Orada öğrendim bu çocukların vaziyetini. Bir kısmı da venedikli gemiciler tarafından köle pazarlarında satılmış. Zaten ondan sonra ne zaman papa adam toplasa bir halt edemediler. Sonuncusunda da geçen sene Frederik caydığından yapamadılar.”

-“Demek ki bir şekilde kurtulmuş da buralara kadar gelmiş bu Nicholas denen adam. Bu akşam bizimle beraber nöbet tutacaksın. Bu nicholas denen adam ortaya çıktığında bize göstereceksin. Biz de seni bırakıp onu öldüreceğiz.”

-“Anlamıyorsunuz efendim! Aradığınız ben yaşlarda bir adam değil. 15 yaşında bir çocuk. Nicholas’ın gemisi 18 yıl evvel Akdeniz’de battı. Bu gelen onun hortlağı!”

-“Hadi ordan! Sen aklını yitirmişsin!” Mansur Bey bu sözlere iyice hiddetlenmişti.

-“Tanrı şahidimdir doğru söylüyorum efendim. İsa üzerine yemin ederim. Geçen gece küçük beyin evin içinde dolaştığını duyup meraklandım. Odamdan çıkıp beyi buldum. Gözleri kapalıydı fakat yürüyordu. Uyandırmaya çalıştım duymadı. O an bir şeyi takip ettiğini farkettim. Beyaz duman gibi birşey. Tutayım engel olayım gitmesine diyecek oldum. Beyaz duman şekillendi. O zaman gördüm O’nu. Nicholas’tı. Hiç değişmemişti. Kafasını vücudundan tamamen arkaya çevirmiş bana bakıyordu. Dehşet içinde olduğum yerde kalakaldım. Bir süre korkumdan hiçbir şey yapmadan arkalarından baktım. Fakat beyin çok kızacağını düşünerek peşlerine düştüm. Kasabanın çıkışındaki kayalıklara kadar izledim onları. Sonrasında başıma bir şey vurdu. Bayılmışım.”

-“Kes sesini! Hala anlatıyor saçma sapan hortlak hikayelerini. Başına vurmuşlar yitirmişsin işte aklını!”

-“Yemin ederim doğru söylüyorum efendim. Yalvarırım inanın bana.” Gabriel ağlamaya başlamıştı.

O ana kadar hikayeyi başından sonuna sessiz sessiz dinleyen Molla İbrahim ağır ağır kara sakalını sıvazlayarak konuşmaya başladı.

-“Bu gece kasabanın bütün çıkışlarında asker bekleyecek. Ben Hüdai’yi alıp dediğin kayalıklara bir bakacağım.”

-“Koca Molla İbrahim! İnanıyor musun şimdi bu hortlak hikayesine?”

-“Hortlak var veya yok! 3 gün üstüste çocuklar kayboldu. Bu gece de farklı olmayacak. Kasabanın içinde aramadığın yer kalmadı iki gündür. Demek ki Gabrel’in dediği gibi kasabanın dışında bir yerlerde bu çocuklar. O kayalıklarda bir şeyler olmuş besbelli.”

            -“Dediğin gibi olsun. Lakin bu gece bu adam benimle birlikte gelecek. Eğer kimse kaybolmazsa yarın öldüreceğim bu herifi.”
                .........

Gece vakti kasaba halkı çoktan uykuya dalmıştı. Bir kısım ise gönüllü olarak askerlerle birlikte nöbet tutmaktaydı. Müslüman halktan da gönüllülere katılanlar olmuştu. Herkes bu gece çocuklarıyla beraber aynı odada uyuyordu. Bir sonraki kaçırma için bütün önlemler alınmıştı. Subaşı Mansur Bey yanında 2 adamı ve Gabriel olduğu halde sokaklarda devriye geziyordu. Henüz olağandışı hiçbir şey olmamıştı. Gerçi olacağına da inanmıyordu ya. Yine de sabah olana kadar beklemek istiyordu.

-“Senin hortlak arkadaş çıkmadı ortaya Gabriel. Belki bu gece oyun arkadaşı istemiyordur. Ama dur bakalım zaten 3 çocuk kaçırmamış mıydı? Dörtlüyü kurduklarına göre belki dört kişilik bir oyun oynuyorlardır, ne dersin?”

Gabriel korkusundan yine haçını sıkı sıkıya kavramıştı. Ya Nicholas ortaya çıkacak bu sefer kendisini öldürecekti yahut da ortaya çıkmayacak, suç üzerine kalacak, bu sefer de subaşı asacaktı. Bütün bu düşünceleri geceyi yırtan bir sesle bölündü. Bir çığlıkla evlerde mumların ışıkları yanmaya başladı. Devriyelerin hepsi o yöne doğru koşturmaya başladı.

Sesin geldiği yere vardıklarında gönüllü devriyelerden marangoz İsak’la karşılaştılar. Kasaba çıkışına yakın evlerden birinin duvarına sinmiş dehşet dolu gözlerle bir noktaya bakıyordu. Az ilerisinde onunla birlikte devriyeye çıkan müezzin İsmail’i baygın halde buldular. Mansur Bey az evvelki neşesini kaybetmişti. Önce İsmail’in hayatta olup olmadığını kontrol etti. Nefes alıyordu fakat sağ kolunu tuttuğunda buz gibi soğuk ve kaskatı olduğunu farketti. Işığı tuttuğunda dirsekten aşağısının mosmor olduğunu gördüler. Sonrasında devriyelere emirler yağdırmaya başladı.

-“Ahmet! İsak ustaya su getirin. İsmail’i evine taşıyın, hekime de haber verin. Mustafa! Bütün hıristiyan evlerini tek tek kontrol edin, kayıp çocuk var mı öğrenmek istiyorum. Rüstem, sen Gabriel’i de al, kayalıklara, Molla İbrahim’in yanına gidin. İsak ustayla konuşup ben de sizin yanınıza geleceğim."