Tekinsiz Vazife-10

ŞAMAN

Su iyice çekilip zemindeki taşlar meydana çıktığında dairesel mekanın tam ortasında bir ateş yakıp, kendilerine dinlenebilecekleri birer köşe aramaya başladılar. Baba, kız karşılıklı iki kapının arasında kalan geniş duvar yüzeyine doğru gitti. İsrafil, efendisi etrafa bakınırken girdikleri kapının hemen yanına yerleşmiş onun yerini de hazırlamıştı. Diğerleri öbür iki kapıdan gelebilecek tehlikeleri önceden karşılamak için birbirlerine yeteri kadar mesafeyle kapılara yakın olacak şekilde yerleşmişlerdi. Yalnızca bostancı ateşin başında oturmuş diğerlerinin hareketlerini takip ediyordu. Yemekten önce hepsi elbiselerini çıkarıp kurumaları için daha evvelden duvarlara çakmış oldukları çengellere gerdikleri iplere astılar. Çengelleri elbiseler asıldığında kendilerine bir çadır oluşturacak şekilde çakmışlardı.

Herkes hazırlıklarını tamamladığında İsrafil, Hamza ve bostancının yol boyunca yanlarında taşımış oldukları erzaklar ateşin başında toplandı. Su baskınından sonra pek azı ıslanmadan kurtulabilmişti. Davut Çelebi, Handan’ın yemeğini götürüp çadırının önüne bıraktı. Onun da geri gelip diğerlerinin yanına gelip oturmasıyla yemek başladı. Ateşin etrafında halka oluşturarak oturan yolcular yiyebilecekleri kadar yemeği önlerine almış sessizce yemeye koyulmuşlardı. Deniz tuzundan nasibini almış yiyeceklerin bazılarını yerken yüzlerini buruşturuyor, fakat elde olan tek yiyecek bu olduğundan ses çıkarmadan yemeğe devam ediyorlardı.

Yemekten ilk kalkan Davud Çelebi olmuştu. Çadırına varır varmaz gaz lambasını yakmıştı. Ondan hemen sonra kalkan İsrafil ise efendisinin emri üzerine ıslanan kitap yaprakları için bir ip daha germiş ve sayfaları tek tek asmaya başlamıştı. Hamza hareketli günün yorgunluğuyla çadırına gider gitmez uykuya daldı. Horlaması ateşin başına kadar geliyordu. Sona kalan dört kişi yemeklerini bitirmiş olmalarına rağmen sessiz sedasız ateşin başında oturuyordu. Çolak Rıza oturduğu yerden dizleri üzerinde hareket ederek Osman’ın yanına kadar geldi. Elini öpmek üzere yere kadar kapandı.

“-Ver o mübarek elini öpeyim beyim. Bana canımı bağışladın. Allah senden razı olsun.”

“-Tamam Rıza. Uzun etme. Git bak bakalım kızının durumu nasıl?”

Ateşin sağladığı ışık etrafı çok fazla aydınlatmasa da adamın gözlerindeki minnettarlık odanın diğer ucundan bile fark edilebilirdi. Osman’ın sözüyle geldiği gibi dizlerinin üzerinde geri geri çekilen Rıza önce kızının bulunduğu çadıra bir göz attı. Sonra kendisi için hazırladığı yere geçerek dinlenmeye başladı. Bu sıra gözleriyle onu takip eden Cadıcı’nın dudaklarından şu soru çıktı:

“-Nasıl anladın onun şaman olduğunu?”

“-Bu adam Galata’da gördüğün diğer ayyaşlara benzemez. Gördüğü şeyler yüzünden kendini deli sanıp bimarhaneye kapatmasınlar diye içip içip saçma sapan şeyler anlatır. Millet de ayyaşlığına yorar.”

“-Bimarhane...”

Bu sözcükle çok uzaklara gitmişti sanki Bedreddin. Baktığı yer Rıza’nın çadırıydı belki ama gördüğü yer orası değildi ihtiyarın. Ateşin kızıl parlaklığı beyaz sakallarına vuruyor, yılların yorgunluğunun göstergesi kırışıklıkları iyice ortaya çıkıyordu. Gözlerini ayırmadan anlatmaya başladı ihtiyar. Anlattıkça da gözleri dolup boşalıyordu:

“-Ben aslında söylendiği gibi ezelden beri bu işi yapmıyorum. Bimarhane dedin ya... İşte ben 30 sene evveline kadar Edirne’deki Bayezid şifahanesinde idim. Nam salmıştı o vakitler şifahanemiz. Cennetten bir köşeydi adeta... Her yanında eşsiz kokular olan, bir yanda su sesleri diğer yanda sazendelerin taksimleri... acemaşiran, sazkar, neva, nihavend... Hepsi tedavinin bir parçasıydı elbet. Derdi olan gelir dermanını almadan gitmezdi. Nice mecnunlar elimizden şifasını buldu.

“-O zamanlar ben böyle hortlak hikayelerine güler geçerdim elbet. ‘İlim irfan sahibi olmuş 50 yaşında adamım inanmam öyle hurafelere, görenleri bana gönderin iyi ederim ben.’ derdim. Derdim ya, sonra günün birinde büyük konuşmamın cezasını çektim. Efendi o senelerde benim bir tanecik evladım vardı. Allah rahmet eylesin zevcemle geç çocuk sahibi olduk. Çocuk doğduktan sonra o da çok yaşamadı. Ardında da emanet onu bıraktı bana. Yavrum buluğ çağına geldiğinde gördüğü şeylerden bahsetti bana. Oradaki delilerden öğrenip anlatıyor sandım ilkin. Daha sonra orada olmayan varlıklarla konuşurken yakaladım birkaç kez. Garip şekilli mahluklar çiziyor bunların kendisine söylediği şeylerden bahsediyordu. Yapılacak şey belliydi bana göre. Öz oğlumu diğer mecnunlarla birlikte tedavi etmeye başladım. Lakin ne mümkün... Öbür delilerin biri geliyor diğeri gidiyor, bizim oğlanda hiç iyileşme emaresi yok.

“-Birkaç sene böyle geldi geçti. Bir gün üzerinde Yörük kıyafetleriyle yaşlı bir kadın geldi şifahaneye. Tipinden belliydi aklının yerinde olmadığı. Buyur edecekken benim oğlandan bahsetti. ‘Senin oğlan mecnun değil efendi. Bu seferkinin şifası sende değil bendedir. Müsaade et bakıvereyim.’ deyince, sinirlenip kapı dışarı ettim. Para koparmaya gelen büyücülerden biri sandım. Çok sürmedi benim oğlan kendini bimarhanenin damından aşağı bıraktı... Cenaze namazı bile kılınmadan defnettim yavrumu.

“-Neden bilmem oğlumun ölümünden o yaşlı cadıyı mesul tutmuştum. Peşine düşüp araştırmaya başladım. Birkaç ay sonunda Anadolu’ya doğru giden konargöçer Yörük obalarından birinde buldum onu. Çadırına girdim ağzıma geleni saydım. Bütün nefret dolu sözlerime karşın gülümseyerek dinledi beni. Sonra her şeyi anlattı. Evvelden inanmadım fakat oğlumun gördüğü çizdiği her şeyi birebir tarif ederek anlatıyordu. Böyle bir şey mümkün değildi. Meğer yaşlı kadın obanın şamanıymış. Kam Ana diyorlardı ona. Sonra oturdum dinledim. Ben dinledikçe o anlattı. Aylar geldi geçti, artık anlatacak bir şeyi kalmadığında gönderdi beni obadan.

“-Ondan ayrıldıktan sonra dünyayı dolaşmaya başladım. Mısır, Mardin, Kırım, Budin... Devlet-i Ali Osman’da ayak basmadığım toprak kalmadı. Kam Ana’dan öğrendiklerimin üzerine çok şey ekledim. İşte böyle Osman Bey… İhtiyar adamın anlatacak hikayesi çok olur. Kafanı şişirdik senin de... Şimdi uyumak vaktidir. Haydi Allah rahatlık versin.”

Yaşlı adam gözünden akan yaşları çarçabuk silip ayağa kalktı. Gereğinden fazla konuştuğunu düşünüp kendi kendisine kızarak çoktan uykuya dalmış olan İsrafil’in yanına gitti. Etraftaki kitap sayfalarını kontrol edip uyuyan adamın üzerini örttü. Sonrasında kendisi de uyumaya başladı.