Bölüm-1 (Yıl: 1230)

            -“Hristo! Hristo uyansana tembel herif!”

            -“Ne bağırıyorsun sabahın köründe manyak karı!”

            -“Uyan diyorum Hristo! Stefan yok!”

-”Markos’un bahçeye dadanmıştır gene, eriğe. Çıkar ortaya.”

-“Baktım Hristo her yere baktım. Maria’nın Niko da yok ortada. N’olur uyan Hristo!”

-“Tamam be kadın kalkıyorum! O oğlanı bulursam bacaklarını kıracağım!”

-“Bir de Hristo... Gabriyel de ortada yok.”

......

Bir kaç saat sonra eli sopalı bir sürü insan kasaba meydanında subaşının etrafını çevirmiş tehditler savuruyorlardı. Zayıf, uzun boylu subaşı, kırkının üzerindeydi. “En azından artık elimizde bir isim var.” diye geçirdi içinden. “Uşak Gabriel! Zaten uşaktan başka kim olacaktı ki. Alacağın olsun Gabriyel! Durdun, durdun da böyle bir zamanda aklına geldi çocuk kaçırmak. Sahi, o kadar yıl bekledi de niye şimdi kaçırdı çocukları bu herif? Aman, hele bir yakalayıp öldürelim de hayırlısıyla, sonra nasıl olsa anlarız. Valinin kulağına gitmeden bu işi çözmek lazım. Ordu Erzincan tarafından dönmedi devlet erkanının sinirleri gergin.”

-“Çocuklarımızı istiyoruz, Subaşı! Daha kaç çocuk kaybolacak?”

-“Efendiler! Bu işin peşine bizzat ben düşeceğim. Kimsenin bir kuşkusu olmasın. Yakalayacağız o Gabriyel denen köpeği!”

-“Bu gelen o değil mi?” Kalabalığın dikkati aniden yolun öbür tarafından yaklaşmakta olan adama çevrildi. 30 yaşlarında kısa boylu, şişman, sarı saçlarının tepesi dökülmüş, geceliğiyle yürüyen bu adam Hristo’nun uşağı Gabriyel’den başkası değildi. Kimliğinden emin olur olmaz bir karmaşa çıktı. Eli sopalı onlarca adam Gabriyel’e doğru yöneldi. Fazla aramasına gerek kalmamasına memnun olan Subaşı da hemen iki askerini suçluyu yakalaması için gönderdi. Askerler erken davranıp yakaladı fakat kalabalığın durmaya niyeti yok gibiydi. Bir anda öfkeli kalabalığın önüne biri çıktı. Dev cüssesiyle civarda Kara kadı diye anılan Molla İbrahim kendini öfkeli kalabalığın önüne atmıştı.

50 yaşının üzerinde, iri yarı bir adam olan kadı efendi, civarda Kara kadı diye nam salmıştı. Artık kırlaşmış kara sakalı, heybetine heybet katıyordu. Hakkında türlü türlü efsaneler, rivayetler anlatılırdı. Adaletine o denli güvenilirdi ki; gerekirse Sultan’ı bile çekinmeden falakaya yatırabileceğini iddia edenler vardı. “İnsanın gözüne baktı mıydı kimin suçlu, kimin suçsuz olduğunu şıp diye anlar.” derlerdi.

-“Çekil aradan kadı efendi. Bu herif çocuklarımızı kaçırdı!”

-“Durun hele efendiler! Bu sizin değil devletin yapacağı iştir. Ne gerekiyorsa biz yapacağız.”

-“Molla İbrahim doğru söylüyor. Biz öldürürüz onu siz çekilin.” Suçlu yakalanmış subaşının keyfi yerine gelmişti. Molla İbrahim’in kendisine dönen kartal bakışları, tebessümüne gölge düşürdü.

-“Sen de acele etme Mansur Bey! Ahali! Eğer isteğiniz buysa, bu adamcağızı size vereyim. Fakat yarın bir çocuk daha kaybolursa, bir masumun canına kıymanın vicdan azabına dayanabilecek misiniz? Biraz makul olun, çocuk kaçırmaya çıkmış adam üzerinde geceliğiyle mi çıkar?”

-“Nerdeydi o zaman bu saate kadar?” Kalabalığın öfkesi henüz dinmiş değildi.

-“Efendiler! Gabriyel’i bu gece misafir edelim. Eğer bu gece kimsenin çocuğu kaybolmazsa yarın gönül rahatlığıyla asabiliriz.” Subaşının bu sözlerinden sonra insanlar başlarını eğip durumu kabullendiler.

Kalabalık yavaş yavaş dağılmaya başladığında ikindi ezanı okunuyordu. Subaşı askerlerine döndü:

-“Gabriyel’i karakola götürün. Biraz kendine gelsin. Namazdan sonra kadı efendiyle birlikte gelip sorgusuna başlarız.”

-“Emriniz baş üstüne. Al bunu, al, al, al!”