Tekinsiz Vazife

                1-GALATA SOKAKLARI

Gecenin bir vakti Galata’nın dar sokaklarında dolaşan zayıf, uzun boylu, sakalına ak düşmüş ihtiyar ve yanındaki çelimsiz delikanlının buralara ait olmadıkları hemen anlaşılıyordu. Besbelli yatsı namazından çıkıp yolu şaşırmış, ta Galata’ya gelmişlerdi. Bulundukları sokağın az ilerisinde beliren üç matiz ikiliye doğru yaklaşmaktaydı. Gece boyu demlenip, anlattıkları yarı gerçek yarı kurgu kavga hikayeleriyle birbirlerini gaza getirmiş şimdi de eğlence arıyorlardı. Sokak yıldızların aksi suya vurduğunda ne kadar aydınlanabiliyorsa o kadar aydınlanıyor, etrafta ins-i felek yok, atılan adımların sesleri bile gök gürlemesi kadar dikkat çekiyordu. Galata’nın tekinsiz sokaklarında kim bilir böyle kaç fail-i meçhul cinayet işlenmişti. Serseriler bu yolcuları dikkatle süzmekteyken, zavallı ikili de yaklaşmakta olan tehlikenin farkına varmıştı. Delikanlının korktuğu belliydi. Fakat nur yüzlü ihtiyarın yüzündeki bir korkudan ziyade tiksintiydi. Üç serseri hedefleri pek zengin görünmese de en azından geceki şarap paralarını çıkarabileceklerinin hesabını yaparak bellerindeki hançerleri göstere göstere ikilinin karşısına dikildiler.

“İyi geceler bey amca! Hayırdır gecenin bu saatinde torununu güreşmeye mi götürüyorsun!” 

“Hahaha! Güreşecek elbet amcası baksana bıyıklar da terlemiş küçük beyimizin.”

“Bize cevap vermediğinize göre ya donunuza doldurdunuz yahut da bizi kendi seviyenizde kabul edip de cevap vermeye tenezzül etmiyorsunuz. Olsun, biz alıngan insanlar değiliz. Yalnızca bu sokaktan geçmekte olan kişilerden vergi toplamakla görevli memurlarız. Bir kese altın karşılığında canınızı bağışlayabiliriz.” matiz cümlesini bitirir bitirmez belinden hançerini sıyırdı.

“Devlet-i Ali Osman’ın sokaktan geçene vergi kestiği nerde görülmüş!” diye bağırdı, çocuk.

“Hahahaha! Küçük beyin dili açıldı gördünüz mü? Bu Ali Osman’ın değil, Galata hür devletinin kestiği vergidir. Hadi, uzun etmeyin bizim de işimiz gücümüz var. Daha gidip sizin mangırlarla içeceğiz!”

Delikanlının yüzünün hiddetle kızardığı görülse de yaşlı adam itiraz etmeden belinden çıkardığı bir kese altını serserilere doğru fırlattı. Keseyi yakalayıp içindekileri hemen avuçlarına boca eden serseriler gördüklerine inanamadılar. Bir kese dolusu altın sanki darphaneden yeni çıkmışçasına gecenin karanlığında parıl parıl parlıyorlardı. Üzerlerinde de Sultan Ahmed Han’ın tuğrası vardı. Hala avucunda tuttuğu şeye inanamayan bir tanesi elindeki altını ısırarak bir kez daha hayrete düştü:

“-Ömrümde bir kese altını bu kadar kolay veren bir adam daha görmedim ben. Ya baba parası yiyorsun ya da Karun kadar zenginsin ihtiyar. Üzerinde ne var ne yoksa hemen sökül bakalım; yoksa senin de bu tüysüz veledin de cesedi çıkar buradan.” artık hepsi hançerlerini sıyırmışlardı bellerinden.

“-Bir kese altın verirsek gidebileceğimizi söylememiş miydiniz evladım? Sizi kırmak istemem ama bir yere yetişmek için acelemiz var. Delikanlıyla ilgili daha fazla latife yapmazsanız da memnun etmiş olursunuz bizi.”

Bu nur yüzlü ihtiyar ilk defa ağzını açıyordu. Kurduğu nazik cümlelerden sonra üç serseri birbirlerine bakarak kahkahalarla gülmeye başladılar.

“-Hay sen çok yaşa ihtiyar, gece gece gülmekten öldürdün bizi. Hiç senin kadar kibar bir adam soymamıştım vallahi. Peki, bu ufaklığı hakkında latife bile yapılamayacak kadar değerli kılan şey nedir bizim için? Söyle bakalım.”

Serserinin delikanlının yanağını sıkmak üzere uzattığı eli kanlar içinde yere düştü. Eli kesilen adam daha ne olduğunu anlayamadan saniyeler içerisinde diğer iki arkadaşının bedenlerinden ayrılan kafalarının havada uçtuğunu gördü. Taşlarla döşenmiş dar yolda olduğu yere çöken adam kim olduğunu bile unutmuş, kesilen elini yerden almış yerine yapıştırmak için beyhude bir çaba sarf ediyordu. Bütün vücudu titrerken karşısında önce parlayan bir pala gördü, palayı tutan eli ve adamın cübbesini seçemiyordu bile. Adam yüzüne doğru yavaşça eğildi. İhtiyarın bembeyaz sakalı arkadaşlarının kanıyla kırmızıya boyanmış gülümseyerek kendisine bakıyordu. Hayatı boyunca böylesine korkunç bir gülümseme görmemişti. İhtiyar, delikanlıyı göstererek bir şeyler söyledi. Kafası havada dönerken gördüğü son görüntü delikanlının hiddetten kıpkırmızı olmuş suratıydı. Duyduğu son sözler ise ihtiyarın kendisine verdiği cevaptı.

“O’nu sizin için değerli kılan şey, Taptığınız altınların üzerinde onun adını taşımasıdır.”