Obur

            Kendine gelebildiğinde eli yüzü kan içindeydi. Etraftaki samanlardan, yine bir ahırda olduğunu tahmin edebiliyordu. Zaten ne zaman bilincini kaybetse, kendini ya bir kümeste, yahut da bir ahırda bulurdu. Hatırladığı son şey ise, daima içini kasıp kavuran açlık olurdu. Saldırdığı zavallı hayvanlardan arta kalan kemikleri, her seferinde ağlayarak toplar, topladığı kemikleri bir çuvala doldururdu. Sonrasında kimseye gözükmeden mezarlığa gidip, tek başına, masum kurbanlarına bir cenaze töreni yapardı.

         Aslında hayatı hep böyle geçmemişti Bekir’in. O küçük bir kasabanın, küçük mezarlığında bekçilik yapmaktaydı, sadece. Anca biri öldüğünde aklına gelirdi, kasaba halkının. İşi ölülerle olduğundan sessiz, sakin bir hayatı vardı. Kasabanın biraz dışında kalan mezarlığın hemen yanındaki kulübesinden, ancak ihtiyaçlarını gidermek için çıkardı.

İki ay evvel, yine bir ölü için haber vermişlerdi, Bekir’e. Ama bu seferki öbürlerinden farklıydı. Kasabanın meşhur büyücüsü ölmüştü. Çevre köylerin hepsinde namı vardı bu adamın. Neredeyse 100 yaşını devirmiş, büyücü hoca, yazdığı muskalarla nice yuvaları dağıtmış, nice insanların mahfına sebep olmuştu. Kasabada hiç kimse sevmezdi bu herifi. Zaten öldüğünü de civar köylerden  gelenlerden biri evine yaklaşıp kokuyu aldığında farketmişlerdi. Kasabanın gençlerinden üç-beş kişi, doktorla birlikte, kapıyı kırmış; sonra tiksinerek, ihtiyarı evinden çıkarıp, bir çarşafa sarmışlardı. Çarşafa sarılı cenazeyi Bekir’e getirmişler, arkalarına bakmadan geri dönmüşlerdi kasabaya. Mezarlığın bekçisi, her ne kadar bu adamı sevmiyor olsa da, görevi gereği cenazeyle tek başına ilgilenmek zorunda kalmıştı. Bekir mezarı kazdıktan sonra çarşafın içindeki cenazeyi almak üzere uzandığında, çarşafın dışına çıkmış el dikkatini çekmişti. Eli tekrar çarşafın içine koyup cenazeyi mezara indirirken, büyücünün elinin, sağ kolunu kavradığını hisetmişti. Ortalıkta kendisinden ve kucağındaki cansız üfürükçüden başka kimse olmadığından, korkup, ölüyü boş mezarın içine öylece atıvermişti. Cesedi, perdelikle kapatmadan, alelacele, gömdükten sonra derhal evine gitmişti. Üzerini çıkarıp, koluna şöyle bir bakmış, el şeklinde kızarıklığı görünce yatağına girip, yorganın altına gömülmüştü. Ertesi güne kadar da korkudan yatağından çıkamamıştı. Sabah doktora gösterip olayı anlattığında, doktor, pek önemsememiş merhem verip geri göndermişti onu. Lakin hekimin verdiği merhem ne izi geçirebilmiş, ne de o günden sonra başlayan açlığını dindirebilmişti.

         Yaşadığı bu ilginç olaydan sonra annesinin kendisini korkutmak için anlattığı, obur hikayelerinden birinin içinde bulmuştu kendini. Fakat bir farkla: artık av değil, avcıydı. Etrafta bulabildiği, yiyecek namına ne varsa, hepsini yemişti. Ağaçlarda meyve, toprakta sebze kalmamıştı artık. Bir kaç tavuk, bir de horozdan oluşan kümesin tamamını bir gecede pişirmişti. Bütün bunlara rağmen karnı sırtına yapışmış, avurtları çökük, gözleri morarmış görüntüsüyle aylardır hiçbir şey yemeyen birini andırıyordu. Yiyecek bir şey bulamadığı zaman ise içini kavuran ateş bütün bedenini sarıyor, o an bilincini kaybediyor, gözlerini açtığında ise kendini kasaba halkından birinin kümesinde yahut, ahırında buluyordu. Kendinden nefret eden mezarlık bekçisi, defalarca kendini öldürmeyi denemiş fakat başaramamıştı. Kafasına sıktığı kurşundan sonra muhtarın kümesinde uyanmıştı. Daha dün gece kendini uçurumdan aşağı bırakmış, sonrasında, kendini, uyandığı bu ahırda bulmuştu.

             Uçurumun dibinden nasıl çıktığını düşünen Bekir, bir yandan da karanlıkta el yordamıyla bulabildiği kemikleri torbasına koyuyordu. Eline geçen kemiklerden birini çektiğinde bir şeye takıldığını hissetti. Çakmağını çıkarıp o tarafa doğru çevirdiğinde korkudan geriye doğru sendeledi. Yerde boylu boyunca yatmakta olan Mustafa efendiydi. Sol kolu yerinde olmayan adamın ölüp ölmediğini anlamak için elindeki ışıkla iyice yaklaştığında, dehşet içerisinde kendisine bakan adamla göz göze geldi. Adamcağız, dilini yutmuş gibi, ses çıkarmaktan aciz bir şekilde ağzını açıp kapatıyor, haykırmak istiyor, fakat yapamıyordu. Bekir adamın yüzünü görmemek için, çakmağın kapağını söndürüp, geri geri sürünmeye başladı. Sonra ayağa kalkarak, ahırın kapısına doğru koştu. Ahırdan çıktığı anda Mustafa’nın feryatlarını arkasından duymaya başladı. Kelimeleri bir araya getiremeden yalnızca çığlık atıyordu adam. Önce hemen yandaki evin ışıkları yandı, daha sonra komşu evlerdeki ışıklar yanmaya başladı. Etraftaki evlerden yanan ışıkları farkedince, hemen karşıdaki evlerden birinin kümesine girip saklandı, Bekir. Ölmekten korkmuyordu da, dönüştüğü iğrenç şeyin duyulacağından korkuyordu daha çok.

   Etraftan toplanan insanlar, önce Mustafa’nın ahırına doluştu. Sonra bir kısmı yaralıyı ahırdan evine doğru taşırken, diğer bir kısım evlerine gidip silahlarını aldıktan sonra geri çıktılar sokağa. Bekir saklandığı yerden Mustafa’nın büyük oğlu Adem’in doktorun evine koştuğunu gördü. Mustafa’nın her şeyi anlattığını düşünüyordu. Saklanmanın bir yararı olmadığına kanaat getirip, çıkmak üzere hareketlendiğinde, Adem’in evden çığlık çığlığa fırlamasıyla dikkat kesildi. Silahlı kasaba halkı da derhal doktorun evine doğru hareketlenmişti. İçeriden elleri kan içindeki doktorun çıktığını gördü. Ayağında pantolon, üzerinde ise kana bulanmış bir atlet olan doktorun son gördüğünden beri bu kadar zayıfladığına şaşırmıştı. Biraz sonra evden çıkan ışık, doktorun sağ omzundaki kızıl el işaretine vurduğunda gerçeği anlamıştı.

   Halk evinden çıkan bu yaratığı öldürmek için, tereddüt etmeden silahlarını ateşlemeye başlamıştı. Bir kaç el ateş edilen adam, yere düşmemiş, kasabalılardan bir tanesinin üzerine atılmıştı. Tüfeklerin işe yaramadığını gören kasabalılar, dipçik darbeleriyle arkadaşlarını kurtarmaya çalışıyorlardı. Sonunda oburu arkadaşlarının üzerinden alabildiklerinde sırt üstü yere yatırdılar. Muhtar, onbeş kişinin zorla zapt ettiği mahlukun üzerine çıkıp, elindeki kocaman demir kazığı kalbinin üzerine koydu ve çekiçle var gücüyle vurdu. Oburun son çığlığıyla birlikte Bekir saklandığı yerden çıkıp kalabalığın bulunduğu yere geldi. Herkesin üstü başı kan içinde kalmış, sadece masallarda anlatılan bu yaratığın etrafında toplanmışlardı. Köye sonradan gelen doktor, her zaman bir yabancı olarak görüldüğünden, musibetliğin ondan kaynaklanması şaşırtmamıştı kimseyi.

    Bir hayli yorulan kasabalılar, evlerine dönmek üzere dağılmaya başladıklarında, mezarlık bekçisinin orada olduğunun farkında bile değillerdi. Yalnız doktorun cesedinin üzerinden kalkan muhtar görmüştü onu:

   “-Sen gelmesen biz sana gelecektik, Bekir. Bu mendeburu götür, ormana bir yerlere göm. Çıkamasın bir daha deliğinden. Yarın da öğlen namazından sonra Mustafa Efendi’nin cenazesini getiririz, hazırlıklı olursun. Sen de bir şeyler ye artık oğlum, nedir bu halin?”